貧乏性な僕

คุยเรื่องผับกับเพื่อนร่วมงาน ก็เพราะน้องเค้าไปผับPhilippineบ่อยอย่างมากอาทิตย์ละสามสี่ครั้ง
会社の同僚とパブのお話を少々しました。と言うのも彼がフィリピンパブに多くて週3～4回も行っているからなのですが。。

ส่วนผมไม่เคยหวังไปเที่ยวก็เลยไม่เคยไปสักครั้ง
僕はというと望みもしないわけですから当然一度も行ったことはありません。

เค้าบอกว่าจ่ายตังค์ครั้งใบกว่า
彼曰く一度あたり1万円以上は使うとか。

ฟังนี่รู้สึกไม่มีวันที่จะไปแน่เลยยยยย
これ聞いて行くことはあり得ないなと感じました。

แต่เป็นเรื่องน่าสนใจ ผมหาผับในญี่ปุ่นทางเน็ต ได้เจอเยอะแยะที่โตเกียว
とは言え、興味ひかれる話でもあったのでネットで日本のタイパブ（スナック？）を探してみたら、結構東京に多くあることが分りました。

แต่นะค่าเที่ยว...มันแพงเหมือนกันอ่ะ
でもね、料金は、、、結構高かったです。

ชั่วโมง๕เซง สองชั่วโมง๘เซง ต่อเวลาหนึ่งชั่วโมง๓เซง ค่าเลื่อกคน๒เซง แล้วก็ภาษี
1時間5千円2時間8千円　延長料金1時間3千円　指名料2千円　で、税。

คือว่าต้องเอาใบกว่าไปเที่ยวเนอะ
要は一万円はどうしても必要だという事です。

ใบหนึ่ง...เป็นผมจะไปร้านคาราโอเกะสามครั้งคุ้มกว่า คงไม่ถึงใบหนึ่ง เที่ยวได้ครั้งสองสามชั่งโมง
一万円か～。僕ならタイカラオケ屋さん3回行きますね。それでも一万円に届くかどうか？遊びの時間は2～3時間もあるし。。

ไม่ใช่เรื่องที่ผมเป็นคนไม่ชอบผู้หญิง ไม่ค่อยขอบจ่ายตังค์เที่ยวกับผู้หญิงเท่านั้น
決して僕が女性が嫌いなのではなく、あくまでお金払って遊ぶのがあまり好きでないだけです。

คนอย่างงี้ ควรจะเรียกเข้ยวเหรอ???
こういうのってやっぱりケチとか貧乏性って言うのかなあ？